bir gün mutlaka

.

.

.

.

.
rozerin ..

yeri geldiğinde sertleşen , o yumuşak terzları ve aşka ,
kent sorunlarına , yalnızlığa , hüzne dair yaktıpları
güzel bestelere ilgi duymamak mümkün değil ..

Almanya'da bir grup dazlak kafalı neo-Nazi, bir Türk ailesinin evini ateşe verip çoluk çocuk, diri diri yaktığında yüzlerce duyarlı Alman hemen olay yerine koşup katliamı protesto eden sloganlarla yürümüştü.
Dillerindeki slogan neydi hatırlıyor musunuz:
"Hepimiz Türküz!"
* * *
Bu, bir duyarlılık sloganıdır.
Bu, "Size yapılan haksızlığa inat, biz de sizdeniz" demenin, acıyı paylaştığını ilan etmenin en yalın, en manalı yoludur.
Şimdi Alman faşistlerinin bu jeste karşılık bir şarkı yazıp "Plan yapmayın plan / gitmez Alamanya'da / kahpelik yalan dolan / tutmaz Alamanya'da" dediğini düşünün.
Aynı şarkıda Türk evlerini kalleşçe ateşe verenlere övgüler düzülsün, "Hans'larla, Patric'ler / bitmez Alamanya'da" diye tehdit savrulsun.
Şarkının klibinde de "Bırakın ezan okumayı / Türkçülük taslamayı / Millet böyle dolmayı / yutmaz Alamanya'da" denilsin ve "Hepimiz Türküz" diye yürüyen Almanlar hedef gösterilsin.
Alman makamları bu şarkıyla suça övgü düzen ırkçıların derhal yakasına yapışırdı.
Ya Almanya'daki Türk toplumu ne hissederdi; düşünsenize...
* * *
Prof. Oran ve Prof. Kaboğlu'nun devletin isteğiyle hazırladığı Azınlık Hakları Raporu'nu "halkı kin ve düşmanlığa tahrik edici" bulan, orada yazılanlarda "yakın ve açık tehlike" kokusu alan yargının bu türkü karşısında ne yapacağını merakla bekliyoruz.
Dava açılır, kaset toplatılır, klip yasaklanırsa, Dink cinayetini savunanların tepki sloganını tahmin etmek zor değil:
"Hepimiz Türüt'üz!.."
* * *
İsmail Türüt belki Karadeniz'in bir bölümünden alkış almak, belki ırkçı bir damarı gıdıklamak uğruna ucuz bir propaganda türküsünü seslendirmiş, açıkça suçu ve suçluyu övmüştür.
Yine de ben Türüt'ün, bir gazeteciyi, bir aydını, düşünen bir beyni kalleşçe kurşunlayan bir katili övecek kadar gaddar olabileceğine inanmıyorum.
Gerçekten dünkü Milliyet'e söylediği gibi "Bir Müslüman olarak" bir insanın öldürülmesinden haz duymuyorsa, bir an için kendini öldürülen o insanın ailesinin yerine koymalı ve türküsünü piyasadan toplatıp özür dilemelidir.
Hatta türküsünü biraz tadil etse, Karadeniz için de iyi olur:
"Bir uşak ensesinden / vurulmaz Karadeniz'de
Öyle kalleşçe pusu / kurulmaz Karadeniz'de...
Fatihmiş, Yasinmiş / bilinmez Karadeniz'de
Katillere kahraman / denilmez Karadeniz'de..."
* * *
Tabii işin Türüt'ün özrüyle, savcıların girişimiyle bitmeyeceğini de biliyoruz.
Asıl, bu kini üreten toplumsal kültürü, hepimizin içindeki "Türüt"ü sorgulamak gerektiğine inanıyoruz.
"Masum bir bebekten bir İsmail Türüt çıkaran bu kültürel iklim sorgulanmadıkça bizlere huzur yok kardeşlerim."

(can dündar'dan alıntı .)

tüm dünyaya ..
uzak bir kuytuda akan küçük ırmağa..
yuvasındaki yavrusuna yemek veren kuşa ..
güneşe bakan ayçiçeklerine balkanlardaki..
elindeki azıcık suyu ,kollarındaki çocuğuna içiren afrikalı kadına ..
bombalarla parçalanan bedenlere ıraktaki ..
dağlarda ateş başında türkü söyleyenlere..
filistinde tanklara sapanlarla karşı duran militanlara...
selam dünyaya kızıl bir eylül akşamında
selam türkiyeden şiliye...

cem s.

denizkızı

birden gözlerimi açınca yine aynı yatakta ve yine aynı dünyada olduğumu anlayarak kalktım düşümden..bir türlü çözemiyordum , acaba hayat düşlerimizden mi ibaret yoksa yaşadığımız şeyler mi gerçekten bizim hayatımız …belki de gerçek olan sadece düşlerimizdi…

işte yine o sabah aynı garip düşüncelerle kalkıp ustamın yanına gitmek için hazırlanmaya başladım ..güzel bir balık avı için sabahın bu erken saatleri oldukça ideal ..yanıma her zamanki eşyaları alarak çıktım evden ..ustam uyandığımda evde değildi ..bazı akşamlar sahilde sanki denizden biri gelecekmişçesine gözlerini dikip saatlerce beklerdi ..böyle akşamların sonu genelde sandalda serin bir uykuyla biterdi yaz aylarında..yine öyle bir akşamın sabahıydı bugün..

ustamı tanıyalı henüz bir-bir buçuk ay olmuştu ..sahilde yarı aç dolaştığım günlerin sonu olmuştu onunla tanışmam ..onun yanında çalışıp onun yalnızlığını paylaşıp onunla yemek yiyecektim artık ..ve hayatımın belkide büyük bölümünü onunla geçirecektim ..

sandalın yanına geldiğimde onu her zamanki düşünceli haliyle ağları temizlerken buldum ..
ve yeni doğan güneşin ışıldattığı bıyıklı suratına bakarak günaydın usta dedim ..
o da hep aynı gülümseyişi,ağzında sigarasıyla elindeki ağları temizleme işine birkaç saniye ara vererek bana döndü ve günaydın evlat , hoşgeldin dedi..

ben sık sık bilmediğim ve merak ettiğim şeyler hakkında ustama sorular sorup duruyordum ..o da hiç sıkılmadan usanmadan , bildiği herşeyi paylaşmaktan büyük bir mutluluk alıyormuşçasına bana aktarırdı ..onunla her konuda konuşurduk ..yeri geldiğinde düşlerimiz ..yeri geldiğinde aşk..yeri geldiğinde eski yaşamlar..yeri geldiğinde de balıklar …ama o en çok balıklar ve denizden bahsederken heyecan içinde anlatırdı düşüncelerini..balıklar ve deniz hakkında o kadar güzel şeyler anlatırdı ki yıllarca baktığım deniz sanki başka bir deniz ; yıllarca adını duyduğum balıklar , sanki başka balıklardı ..onun dilinden çıkan her kelime kendi anlamından bambaşka bir anlam taşıyordu sanki..

sandalla denize açıldığımızda dalgaların sandala çarpmasıyla çıkan seslere, ustamın mırıldandığı güzel bir ezgi eşlik ediyordu ..söz yoktu… sadece insanın içine işleyen güzel bir ezgi ..balıklar sanki bu ezgiyi duyup bizim ağlarımıza takılıyorlardı öleceklerini bile bile ..belki de balıklar ,ölümün en güzeli buydu diye düşünüyorlardı diye kendimi avutuyordum kendimce…

bir yandan güneşin ışıltısı , bir yandan sandala vuran dalga sesleri bir yandan tenekenin içinden zıplayarak sandala atlayan balıkların sesi eşliğinde ilerlerken ; ustam ve ben balıkları avlamanın hüznü içine düşmüştük sanki .. balıkları yakaladığız için sevinmemiz gerekirdi ..akşam yemeğimiz çıkmıştı aslında ..ama ikimizin de gözlerinden okunan garip bir hüzün kaplamıştı bulunduğumuz ortamdaki havayı..ve birden gözlerimin önünde canlandı, ustamın balıkları yakalarken gözlerinden akan yaşların denizin tuzlu suyuna karıştığı an..

kıyıya vardığımızda yaptığımız ilk şey balıkların bir bölümünü yemek için ayırmak oldu ..yarın sabah ve bu akşam için yeterince balık ayırdık kendimize..balıkların diğer kısmını ustam götürüp pazarda satacaktı ..birkaç kuruş kazanmak için..akşam güneş battıktan epey sonra kapı açıldı ve ustam içeri girdi ..ona nerde kaldığını sormak istedim ama sormadım… çünkü nerede olduğu biliyordum ..eminim yine sahilde güneş batana dek dolaşıp durmuştur..

ben balıkları hazırlamıştım ..ustam da gelince yemeğe başladık ..ve ben çekinerek de olsa sordum ustama ..neden bazı akşamlar güneş batana dek sahilde birini beklermiş gibi dolaşıyorsun diye..ustam yemeğini yerken birden duraksadı ..evet birisini bekliyorum dedi..ben merakla ilgi odağımı bu sözlere çevirmiştim ..kim gelecekti..nerden gelecekti..bir türlü anlamıyordum..


ve ustam anlatmaya başladı..bak evlat ..biliyorsun ..yaşadığımız bu koyun adı aşıkyutan koyu..bunun bir hikayesi var, yemeğimiz bitince anlatacağım sana...bu sözü duyar duymaz heyecan içinde yemeğimi yemeğe başladım …bir an önce yemek işini bitirip bu hikayeyi dinlemek istiyordum …


yemek bitmişti ..odamız mum ışığının ve dışardan gelen ağustos böceklerinin sesleri içinde tılsımlı bir havaya bürünmüştü..ve ustam bundan yıllar önce diyerek söze başladı …evet evlat bundan yıllar önce bir rivayete göre kıyının açıklarında görünen o ufak kayalıklarda , sahilde dolaşan erkekler bir deniz kızı gördüklerini sanıp kendilerini denizin tuzlu sularına atıp kayalıklara doğru yüzmeye başlarlarmış …ben de birden araya girerek sordum ustama ..usta gerçekten orada bir deniz kızı varmıymış ..oraya yüzenler döndüklerinde ne anlatmışlar usta dedim ..söylentiye göre upuzun sapsarı saçları olan birisi görünüyormuş evlat ..ama ne yazık ki oraya yüzenlerden hiçbiri geri dönememiş..ve bundan dolayıdır ki ..bu koyun adı o gün bugündür aşıkyutan koyu olmuştur …

ve ben öylece kalakalmıştım ..insanın buna inanması çok güç diye düşündüm bir an ..ama bazen insan inanmak istiyor bazı şeylere ..ve bu da böyle birşeydir sanırım dedim kendi kendime…ve sonra ustama dönerek sordum hemen ..peki usta sen inanıyormusun bu söylentiye..

ama ustam baş parmağı ve işaret parmağını arasında sıkıştırak mum ışığını söndürünce ..anladım konuşmak istemediğini ve bir rüyadan uyanır gibi kalktım ve yatağıma doğru gittim ..yarın yine erken kalkıp balık avına çıkacaktık çünkü….


ve aylar su gibi akıp geçtiğinde ..ve hayatımızı denize borçlu sürdürürken..ve herşeyi denize ve balıklara bağlı olan bir insan olarak ustam da sonunda kendini denize adadı…bir gün ustamın yanına gitmek için çıktım evden ..yine akşam yemeğini hazırlayıp onu beklemeye başlamıştım ama güneş battığı halde gelmedi…hemen sandalaın yanına gitmeye karar verdim ..sandala ulaştığımda ..orada olmadığını gördüm ..sandalın içinde bir kağıt vardı..hemen alıp onu okumaya başladım …

kağıtta bir şiiri andıran kısa bir yazı vardı :


yıllardır bekliyordum seni göreceğim günü..
denizdeki balıkların en güzeli…
tuzlu saçlarını okşamak
hiç konuşmadan sessizce bakmak gözlerine ..
ve adıyorum sana kendimi ..
denizdeki balıkların en güzeli…


şubat 2006-cem s.

Yazar. 1953’te Zonguldak Çelikel Lisesi’ni bitirdi. Yükseköğrenimini İstanbul Üniversitesi Fransız Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde tamamladı (1960). Kozan, Çarşamba ve Zonguldak liselerinde Fransızca öğretmenliği yaptı. 1972’de öğretmenlikten ayrılarak İstanbul’da kitapevi açtı. Varlık ve Türk Dili dergilerinde yayımladığı şiir, öykü ve çeviri yazılarından sonra, bir süre yazın yaşamına ara verdi. Yeni Dergi’nin eleştiri dalında düzenlediği yarışmada ikincilik ödülünü alınca (1968) yazın yaşamına döndü. Soyut, Gelecek, Yeditepe, yansıma dergileriyle Cumhuriyet gazetesindeki öykü ve eleştirileriyle tanındı. Milliyet Yayınları’nın, 1974 Roman Yarışması’nda Pansiyon Huzur adlı romanıyla ikincilik ödülü aldı. Ölümün Ağzı adlı romanıyla da TDK 1980 Roman Ödülü’nü kazandı.

Eserlerinden bazıları:
Pansiyon Huzur (1975), genelevde Yas (1978), Ölümün Ağzı (1979).

Mamak’ta artık bir mevziye dönüşen kültür-sanat festivalinin dördüncüsü 24 Ağustos akşamı etkinliklerle başladı.

Festival saat 19:30’da devrim şehitleri anısına yapılan saygı duruşu ve Avusturya İşçi Marşı’nın hep bir ağızdan söylenmesiyle başladı. İlk olarak Mamak İşçi Kültür Evleri adına bir konuşma yapıldı. Konuşmada, emekçilerin birliği ve ortak mücadelenin gerekliliği vurgulandı, festivalin bu açıdan taşıdığı önem ifade edildi. Bölgedeki yoksulluk ve yozlaşmaya değinilerek, işçi ve emekçilere yozlaşma ve yoksulluk dayatan sermaye iktidarına karşı mücadele etmekten ve örgütlenmekten başka bir yol olmadığı vurgulandı. İşçi Kültür Evleri’nin kültür-sanat alanında, işçi sınıfının devrim ve sosyalizm mücadelesinde tuttuğu yer anlatıldı. Sömürü düzeninden tek kurtuluşun, devrim ve sosyalizm mücadelesini yükseltmekten geçtiği ifade edildi.

Konuşmanın ardından Dertli Divani sahneye çıktı. Divani programına başlamadan önce kısa bir konuşma yaptı. Farklı kültürlerin eşit bir şekilde bir arada yaşamasının önemine değindi. İşçi ve emekçilerin dil, din, kültür, mezhep gibi bir takım farklılıklarının kullanılarak birbirlerine düşürülmeye çalışıldığını ifade etti. Emekçilerden bu tür oyunlara karşı bilinçli bir tutum almalarını istedi. Bu çerçevede İşçi Kültür Evleri’nin yürüttüğü çalışmaların önemine vurgu yaptı. Emekçileri bu tür kurumlar ile birlikte davranmaya ve dayanışmaya çağırdı. Divani’nin seslendirdiği deyişler ve semahlar ilgiyle izlendi. Divani programını savaşsız ve sömürüsüz bir dünya özlemiyle sonlandırdı.

Mamak İşçi Kültür Evleri adına yapılan ikinci konuşmada devrim mücadelesinin güncelliği ve zorunluluğu somut örneklerle anlatıldı. Konuşma kitle tarafından ilgiyle dinlendi.

Hasan Sağlam seslendirdiği türkü, marş ve halaylarla kitleye coşturdu. Birçok marşın hep bir ağızdan söylendiği coşkulu bir atmosfer oluştu. Devrimci marşların yanısıra Kürtçe ve Zazaca parçalar söylendi. Halaylara yoğun katılım oldu.

Mamak İşçi Kültür Evleri Şiir Topluluğu devrim ve sosyalizm mücadelesini anlatan şiirlerini sundu. İlk günkü program şiir dinletisiyle son buldu.

Etkinlik boyunca açılan dayanışma standları ile işçi ve emekçilerin festivale katkıları örgütlendi. Mamaklı işçi ve emekçilerin maddi olarak da festivali sahiplenmeleri sağlandı. Kadın Komisyonu’nun semtteki emekçi kadınlarla birlikte hazırladıkları kermes standı da emekçilerin ilgisini çekti.

(alıntıdır)

6-7 Eylül olayları ile birlikte yeni bir gelenek başlar. Ülkedeki Rumlar Kıbrıs sorununun bir aracı haline gelir. Devlet artık Kıbrıs sorunundaki gelişmelere bağlı olarak, gerekli gördüğünde vatandaşı Rumlar’a baskı yapar. Bu politikanın sonucu olarak ülkedeki Rumlar’ın sayısı oldukça azalmıştır. Gelinen yerde yüzlerle ifade edilmektedir. Düşünün ki, devlet verilerine göre 1924’te İstanbul’un nüfusu 1 milyonken, bunun 280 bini Rum ve ayrıca 26 bini ise Yunan uyruklu Rum’dur. Bugün İstanbul’un nüfusu 10 milyonu aşmıştır ve bunun ancak bir kaç yüzü Rumlar’dan oluşmaktadır!

DİOJEN (Sinop' lu)

Kinik Yunan filozofu. M.Ö. 411 (412?) de Sinop'ta doğdu ve 324'te Corinthe' de öldü; sözde bu tarih, İskender'in Babil'de öldüğü güne rastlıyormuş. Babası Ikesios, saraftı ve oğluyla birlikte kalp para çıkarmıştı; o zamanlar zenginliği seven Diojen, kalpazanğı meydana çıkınca, yurdundan kovuldu; Atina'da sığınacak bir yer aradı; çocukluğundan

itibaren kanuna kar­şı itaatsiz bir ruh taşıyan ve böyle bir ruhla da yetiştiril­miş olan Diojen, bü­tün toplumun kendi aleyhine çevrildiği­ni görünce, isyanı büsbütün artmış, alaycı ruhu, kibri, yır­tıcı nükteleri yüzün­den etrafındakilerin acıma duygularından bile yoksun kalmış­tır. Dostsuz, ekmeksiz, başıboş ve sefil bir halde, uzun yollar yürümüş ve açlığını gidermek için ağaç yapraklarını yemeye mecbur olmuştur.

Bir gün, yiyecek bulmak için şuraya buraya koşan bir fare görünce: "Hele bak! Bu hayvan, Atina'lıların mutfağına girmeyi biliyor da, ben onların sofralarına oturamamak talihsizliğindeyim!" diye bağırmıştır. Bunun üzerine hayvanlarınkine benzeyen bir durumun en uygun doğa hali olacağını düşünerek, cesaretlendi. Ondan daha çok önce Antisthene, "doğaya uygsun bir surette yaşamak" ilkesini felsefeye te­mel yapmıştı. Diojen, ders vermemeye yemin et­miş olan bu filozofa, öğrenci olmak istediği za­man, bütün öğrencilerini kovmuş olan Antisthene, kendisini sopasıyla kovunca, Diojen, başını uzatarak: "Vur, konuştuğun sürece beni kovabilecek kadar sert bir sopa bulamaya­nsınız!" demişti. Bu suretle onun öğrencisi olmuş ve sürgün edilmiş bir adam olduğu ka­dar, hocasının felsefesine uygun gelecek kadar sade bir hayata katlanmıştır. Hocası gibi kuv­vetli bir iradeye, büyük bir karakter enerjisi­ne sahipti. Fakat ondan fazla olarak, güzel ve kolay konuşur, alaycı nüktelerde ustalık göste­rirdi. Konuşmasının çekimine tutulanlar, ondan ror ayrılırlardı.

Bir gün Egine'den Atina'ya gel­miş olan bir genç, onun konuşmalarını dinler­ken ailesine dönmeyi aklına getirememiş, onu aramaya gelen kardeşi de dinlemeye başlayın­ca, geri dönmeyi unutmuş, nihayet babaları ge­lip aynı çekime tutulunca, her üçü de Diojen'in öğrencisi olmuş (Diogene Laerce, liv. VI).

Onun yeni bir doktrini yoktur; yalnız oku­lu, Gorgias'ın getirdiği ince tartışmalardan ve mantığı, spekülasyondan kurtarmıştır. İnsana biri ruh, diğeri beden için olmak üzere iki disiplin kabul etmiştir: Beden jimnastikle, ruh ise erdemle gelişir.

Erdem, doğaya uygun bir surette yaşamak, yani olabildiği kadar arzu ve ih­tiyaçları azaltmaktan ibarettir; bu nedenle re­fah, nezaket, güzel sanatlar ve bilim, cezalan­maları gereken fazlalıklardır; güzellik, zengin­lik, onur, asalet... vb. iğrenilecek şeylerdir. Din ve kanunlar, politikanın icatlarıdır. Evlenme, mülkiyet kaldırılması gereken fazlalıklardır.

Zi­ra, doğa hükümetinde her şey ortaklaşadır. Ser­vet, kadınlar ve çocuklar, hepsi de böyledir. Bu kötüye kullanılan şeyleri düzelttikten sonradır ki, gerçekten bilge olanlar, her şeyin tek sa­hip ve efendisi olurlar. Bunun nedeni ise, açık ve kandırıcıdır; zira, her şey Tanrılara aittir; bilgeler ise, Tanrıların dostudur; ve dostlar ara­sında her şey paylaşılır. Antisthene'in daha ön­ce savunduğu bu fikirler, Diojen'de aşırı bir şekil alır. O, doğaya dönmek için kendisini bü­tün insel duygulardan uzaklaştırır ve kendisi­ne ''Köpek'' adını verir; tok olduğu zaman ho­murdanan ve açken yaltaklanan bir köpek!.. Büyük İskender'in yardımını reddetmiş ve Antipater'in verdiği bir mantoyu kabul etmemiş, yiyeceğini şehir sokaklarında aramış, verenleri okşayarak, vermeyenlere saldırıp ısırarak dolaş­mıştır. Bir keşkül, bir fıçı ve bir sopası vardı. Bir süre çiğ et yemeyi denedi; geceleri uyku­su nerede gelmişse, orada bir köpek derisine dönen mantosuna sarılarak yatardı; örneğin, nemli yerlerde, bir tapınağın merdivenleri üzerinde ve çoğu zaman, "Atina yurttaşlarının ken­disi için yaptırdıkları şahane ev" adını verdiği Jüpiter tapınağının kemeri altında uyurdu. On­dan sonra her çeşit aşırı hareketlere başladı; en şiddetli yazlarda ateşli kumlar üzerinde yu­varlanır, kışın çıplak ayakla karlar üzerinde yürür ve donmuş heykelleri kucaklardı. Bazen halkın sövüp saymalarından bezince, heykeller­den sadaka ister; avuçla su içebileceğini görün­ce kullandığı tası fırlatır atar, bir çocuğun mer­cimeği ekmek içine koyup yediğini görünce, ka­şığını terk eder...

İşte Diojen'in insan hayatı­nı yetkin bir duruma getirmek için gösterdiği örnekler bunlardır.

Diogene Laerce, ona eserinde geniş bir yer ayırmış, onun hakkında okuyup işittiği her şe­yi yazmıştır. Diojen, Euclide'in Okuluna, "bil­gi okulu", Eflatun'un öğretimine, "zaman kaybettirme" ve Dionysos onuruna yapılan yarış­lara, "büyük deli mucizeleri", hatiplere de, "za­manın uşakları" dermiş. Bir gün Eflatun'dan biraz şarapla, incir istemiş, o da bir testi şarap vermiş. Bunun üzerine Diojen: "Sana iki kere iki ne eder? diye sorulunca, yirmi diye kar­şılık veriyorsun, ne senden istenilen şeyi veri­yor, ne de sorulan soruna karşılık!.." demiş; bu suretle Eflatun' un gevezeliğini de anlatmak istemiş.

İnsanların, daima nefret eder göründükleri şeylerin arkasından koştuklarını anlatan Diojen, dostlara parmakları kapatmadan el uzatmalıdır; insanlar tozlarını silkelemek için kendilerini döver ve ayak çarparlar da, erdem­li olmak için bunu asla yapmazlar; aklının ele­me, tabiatının kanuna ve esenliğin servete zıt olduğunu söylermiş. Kendisini iyi döşenmiş bir eve götüren bir adam, ona artık yerlere tükürmemesini tembih edince, derhal onun yüzüne tükürmüş ve buradan daha kirli bir yer bula­madım, demiş. Göklerde olup biten şeylerden söz eden bir filozofa, göklerden ne zaman gel­diğini sormuş. Ne zaman yemek yemelidir? so­rusuna, zengin olunursa istenildiği zaman, fa­kirlikte ise güç yettiği zaman, cevabını vermiş. Lysis, ona Tanrılara inanıp inanmadığını sorun­ca, nasıl inanmam ki, demiş, karşımda Tanrıla­rın en büyük düşmanı olan sen varsın! Kral Philippe, kendisine kim olduğunu sorunca, şu cesur karşılığı vermiş: Senin açgözlülüğünün casusu! Kendisine bir heykel dikilmesini iste­miş; nedenini soranlara, reddedilmiş olmanın zevkini tatmak için! demiş. İlk kez dilenmeye mecbur olunca şu şekilde sadaka istemiş: Baş­kalarına veriyorsanız, bana da veriniz! Vermiyorsanız, vermeye benden başlayınız!.. Denys'in dostlarına nasıl muamele ettiğini şöyle anlatırmış: Şişeler gibi, dolu oldukları zaman kırar, boş oldukları zaman atar!.. Kendisine vaktiy­le kalpazanlık yaptığını söylemişler; evet, demiş, bir zamanlar sizlere benzemem lâzım gelmişti. Fakat, şimdi siz benim olduğum hale asla ge­lemezsiniz!.. Bir okula girmiş, orada öğrenciden çok ''müz'' heykelleri görmüş; hocaya: Tanrıla­rı da sayarsak epeyce öğrenciniz var! demiş. İs­kender, kendisini âlemin yurttaşı sayan ve ''Köpek'' takma adıyla Yunanlıların sevgi, alay ve hakaretle bağlandıkları bu adama imrenmiş olacaktır ki, "İskender olmasaydım, Diojen olur­dum!" demiş.

Sözlerini esirgemeden ve yerinde karşılık ve­rerek, insanların boş gurur, hırs ve budalalıklarıyle alay eden Diojen'in gerçek adamı aramak için gündüz fener yaktığını herkes bilir. Ona göre, Lakedemonyalılar, çocukturlar; diğer Yu­nanlılar ise, çirkeftirler; pis bir şey, yani ka­dındırlar. Kadını hor gören bu adam, onların tehlikeli ve adi olduklarını söyler; bir ağaca asılmış iki adamı görünce, soğukkanlılıkla: "Tanrılara dua ediniz ki, bütün ağaçlar böyle meyveler versin!" demiştir. Kadınlardan sonra din adamlarını hor görür. Düşlere, fala, kâhin­liğe inananlara bakarak insanı, hayvanların en ahmağı, doktor ve filozoflara bakarak da en zekisi sayar. Diojen, kendisini güneşle muka­yese eder. Kanun adamlarını da sevmez; ken­disini Serapis'le, İskender'i Bacchus'le temsil eder. Kendisini haydutlar bir esir pazarında sat­mışlar; kendisine ne düşündüğü sorulunca karşılık olarak: "Özgür insanlara kumanda etmek!" der ve "Kim bir efendi ister, kimin bir efen­diye ihtiyacı vardır!" diye haykırır. Corinthe zenginlerinden Xeniade adında biri, onu satın alarak kendisine yetiştirsin diye iki çocuğunu emanet edince, onlara, ata binmek, ok ve sa­pan kullanmak, başlarını kazıtmak ve yalınayak gezmek gibi şeyleri öğretmiş. Müstebitlerden biri, kendisine tanıdığı en güzel bronzu sorun­ca, şu güzel karşılığı vermiş: "Harmodius ve Aristogiton heykellerindeki bronz!..".

Diojen, yaşlanınca, yazın Corinthe'e gider, kı­şın Atina'ya gelirdi. Bir gün dostları, onu mantosuna sarılmış olduğu halde, Corinthe yakın­larında bir jimnaz olan Cramion'da yatmakta olduğunu gördüler; uyuyor zannettikleri Diojen'i ölü buldular ki, o zaman doksan yaşındaydı.

İlkçağlar, onunla çok uğraştılar; Corintheliler, onun adına, üzerine köpek çıkmış bir sü­tun, Sinoplular da adına bir heykel diktiler. Söz götürmez bir yeteneğe sahip olan Diojen için Eflatun, "Deliren Sokrat" derdi. Kendisi ne bir filozof, ne de bir büyük adam sayılabilir, fakat orijinal bir psikoz olduğu inkâr edilemez.

Diogene Laerce, onun bazı diyaloglar ve tra­jediler yazdığını, fakat gerçekte bu eserlerin yazarı Diojen olmadığını iddia edenler bulundu­ğunu anlatır; ve bu eserlerin bir listesini verir. O, aşağılık ve başıboş bir hayatın olduğu ka­dar, ince ve dokunaklı nükteler sarfedebilen özgür bir kişilik timsali olarak, halkımız arasında da tanınır.

13 günde beş işçi öldü

günay Akarsu 23 Ağustos'ta Selah Tersanesi'nde çalışırken elektrik çarpması sonucu öldü. Tuzla'da ortalama ayda bir işçinin kazalarda ölmesi 8 Ekim 2006'da Radikal'de duyurulmuştu..foto:ismail saymaz

05/09/2007 ..radikal gazetesinden....

İSMAİL SAYMAZ

Hayali dükkân açmaktı
Tülay Keskin ortanca ağabeyi Akarsu'nun fotoğrafına baktıkça gözleri doluyor. Akarsu, üç kardeşin ortancası. Tunceli'den göçtükleri Bursa'da büyüdü. Ortaokuldan terk, elektrik tezgâhında çıraklıktan pişme yılları...
Akarsu, beş yıl önce göçtüğü Tuzla'da tersanelerde hizmet veren Bora Elektrik adlı taşeron firmaya 'elektrik uzmanı' olarak girdi. Ablası Keskin'e göre Akarsu, beş yıldır geceli gündüzlü çalışıyor ve 'fazla mesailere' artık katlanamıyordu. Bir keresinde "Ayrılacağım" demişti.
Tam 10 gün önce Mersin'den ziyarete gelen ağabeyi Güven, "İzin al" demişti, "Tatile çıkalım." Akarsu, önce 'Evet' demiş, sonra "Bir gemi geldi, bitirelim, sonra..." diyerek caymıştı.

İki gün önceki ölüm...
O hafta Rus bandralı 'Modieisk' adlı gemi Selah Tersanesi'ne yanaştı. Akarsu elektrik tamirini yapacaktı. 23 Ağustos'ta bekâr evinden çıkarken tersane iki gün önceki ölümü konuşuyordu: Torgem Tersanesi'nde 'Gimsa' adlı taşeron firmada 42 yaşındaki Cabbar Ongun, elektrik kazası sonucu ölmüştü.
Akarsu, saat 16.00'da arkadaşı Ufuk Çiftçi ile elektrik trafosunun bulunduğu güvertede çalışmaya koyuldu. Çiftçi, 'Aaaa!' bağrışıyla irkildi. Akarsu, jeneratör panosunun üzerinde yüzü koyun kıvrılmıştı: "Elektrikten anlamadığım için müdahale etmedim. Geminin elektrikçisi geldi, elektrikler kesildi. Dışarı çıkardığımızda maktül nefes alamıyordu."
Akarsu'nun elinde ve göğsünde elektrik kablosu yanıkları vardı. Bilirkişi Dr. Şule Karabinalı, kablo yarasının elektrik çarpmasından kaynaklandığını saptadı.
Akarsu, ne ilk ne de son 'maktül'dü. Bir hafta sonra İstanbul Tersanesi'nde, Umut Gemi adlı taşeron firmada taşçı olarak çalışan 29 yaşındaki Cengiz Tatlı da elektrik çarpması sonucu öldü. Bir gün sonra Tuzla Tersanesi'nde 'Derya Denizcilik' adlı taşeron firmada montajcı Kenan Kara 'kalp krizi' sonucu öldü. Kara, 30 yaşındaydı. Bu ölüme, 3 Eylül'de Desan Tersanesi'nde çalışırken 'kalp durması' sonucu ölen 41 yaşındaki, dört çocuk babası Bekir Özmen eklendi.

20 ayda 14 işçi öldü
DİSK'e bağlı Liman, Tersane, Gemi Yapım ve Onarım İşçileri Sendikası (Limter-İş) Eğitim Sekreteri Kamber Saygılı, 25 bini aşkın işçinin çalıştığı tersanelerdeki ölümlere 'iş cinayeti' adını veriyor. Saygılı, "Tersanelerde çalışma saatleri 10 saati buluyor, tüm alanlarda taşeron firmalar iş görüyor, ücretlerin düşüklüğüne iş güvenliği ve işçi sağlığının olmaması ekleniyor" diyor.
Saygılı'ya göre, ölümlerin çoğu elektrik çarpması, patlamalar ve yüksekten düşme sonucu meydana geliyor. Limter-İş verilerine göre geçen yıl sekiz, bu yıl altı, 20 ayda toplam 14 işçi öldü.

gorkiy

ne kendini bilmez bir serseriyim;

ne de serveti belirsiz bir zengin...

kalbim var ummanlar gibidir

kalbim ummanlar gibi engin...

belki çözülmez bir bilmeceyim;

belki de aradığını bulamamış bir kaşif...

ne aklını yitirmiş bir deliyim;

ne de yeldeğirmenlerine saldıran bir şaşkın..

kalbim yıldızlar gibidir

kalbim yıldızlar gibi belirgin...

belki yarım kalmış bir kitabım;

belki de sevdaya tutsak bir mecnun...

ne gururuna yenik düşen bir aşığım;

ne de insanları düşündüren bir bilge..

kalbim sığ bir göl gibidir

sığ bir göl gibi durgun...

belki tanrıya ulaşamamış bir ermişim;

belki de kendini ispatlayamamış bir peygamber...

oysa herşey nefes alıp vermek kadar kolay...

ama belki de ölümlere alışmak kadar zordur;

bir insanı sevmenin bu kadar acı verebileceğini düşünmek...

kalbim savaşta yıkılmış bir kent gibidir

yıkılmış bir kent gibi hüzünlü...

belki çatışma ortasında mermisiz kalmış bir savaşçıyım;

belki de son umudunu cebinden hiç eksik etmeyen bir tutkun...!

cem s.

6 şubat 2004.

Vatan Haini

"Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.
Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet.
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ."
Bir Ankara gazetesinde çıktı bunlar, üç sütun üstüne, kapkara haykıran puntolarla,
bir Ankara gazetesinde, fotoğrafı yanında Amiral Vilyamson'un
66 santimetre karede gülüyor, ağzı kulaklarında, Amerikan amirali
Amerika, bütçemize 120 milyon lira hibe etti, 120 milyon lira.
"Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ."

Evet, vatan hainiyim, siz vatanperverseniz, siz yurtseverseniz, ben yurt
hainiyim, ben vatan hainiyim.
Vatan çiftliklerinizse,
kasalarınızın ve çek defterlerinizin içindekilerse vatan,
vatan, şose boylarında gebermekse açlıktan,
vatan, soğukta it gibi titremek ve sıtmadan kıvranmaksa yazın,
fabrikalarınızda al kanımızı içmekse vatan,
vatan tırnaklarıysa ağalarınızın,
vatan, mızraklı ilmühalse, vatan, polis copuysa,
ödeneklerinizse, maaşlarınızsa vatan,
vatan, Amerikan üsleri, Amerikan bombası, Amerikan donanması topuysa,
vatan, kurtulmamaksa kokmuş karanlığımızdan,
ben vatan hainiyim.
Yazın üç sütun üstüne kapkara haykıran puntolarla :
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.

nazım hikmet ran.

pedro almodovar''kötü eğitim '' adlı filminde oldukça etkili temalara yer vermiş bence ..bir kadının oğluna olan tutkusu ve kocasının bir travesti oluşu ,oldukça duygusal bir dille anlatılmış ..film , bir senaryo yazdığını söyleyen adamın ,bu senaryoyu yönetmene sunmasıyla başlıyor ..zamanla senaryonun ,gerçek hayattan alındığı anlaşılıyor ..yine sorularla beynini meşgul eden bir film ..izlemeye değen bir eser..ilk fırsatta izlemenizi öneririm ....